دلتنگ آرزوها

در خلوت زندگی، تحمل دلتنگی هایی که مدام به پنجره دل ما تلنگر می زنند، آسان نیست...

خاطرات شیرین روی ریل ذهن ما به سرعت ثانیه ها می گذرند و ما دلتنگ آن چیزهایی می

شویم که روزی لحظه های دلپذیری می آفریدند....

یکی در این گذر، دلش برای آدمهایی تنگ می شود که در بخشی از خاطراتش جا خوش کرده

اند. دیگری دلتنگ آواهایی است که از دور حواسش را می نوازند.

آن یکی وقتی در آینه می نگرد، دلش برای شب از دست رفته گیسوانش تنگ می شود و برای

همه آن روزها، ماهها و سالهایی که به تدریج شفافیت هایش را به آنها سپرده است.

من اما لا به لای این حال و هوایی که ماندن و نفس کشیدن را معنا می کند گاه دلم برای رفتن

تنگ می شود.امروز دلتنگ خاطراتی شده ام که پشت سر جا مانده اند و بی تاب آرزوهایی که

از روبرو می گریزند....

شاید آخر دنیا آخر آرزوها باشد و همه آرزوها رنگ تحقق بگیرند و شاید تا همین چند ثانیه دیگر

آخر دنیا شود.

بیراهه راههایی که رفته ایم را

به گذشته بسپار

و گذشته را به باد

راه زندگی برای هیچکس رو به گذشته نبوده است

زندگی رو به فرداست که ادامه دارد، نه دیروز...

پ.ن: مبارزه میکنی... میای بالا... میری پایین تر از قبل , بازم برا نفس کشیدن میای بالا...کی تموم میشه؟ 

نامه هایی که پاره کردم

به نام سرفصل همه نامه‌ها

چه آنهایی که نوشته شدند

و چه آنهائی که سپید ماندند

 تا کاغذها سیاه نشوند.

یک سلام پر رنگ و چند نقطه چین …

 به علامت جوابهایی که هرگز ندادی

و یک دقیقه سکوت!

 به احترام تمام لحظه هایی که در انتظار پاسخ تو مردند.

 فرض که دلت نخواست!

به فرض که حوصله ات نیامد!

به فرض که لایقش نبودم!

 فرض که دوستم نداری!

 نه خودم نه نامه هایم را!!!

 این خودش قانع کننده ترین دلیل دنیاست.

بی دلیلی هم خودش کلی دلیل ست.

 لااقل می گفتی:

 «این هم که جوابی ننویسند جوابی ست»

دریغ از همین حرف

چه می شود کرد

 توئی و عزیز کرده این دل رسوای سرگردان خودم،

 چه کارش کنم

جواب هم ندهی بهانه ات را می گیرد

بگذریم …

حوالی همین روزهای پژمرده نیامدنت

انگار کسی از آسمان به من گفت

شاید این عزیز کرده دلت شعر به دل مخملی اش نمی نشیند!

حق بعد از تو با اوست

 این بار دیگر شعر نمی نویسم

 نامه هایی را برایت می نویسم

 که در تنهایی پاییزی ام برای خودم نوشتم

 و برای تو پاره کردم.

حقیقتش فکر می کردم

 اگر می خواست

 از این زبان خوشت بیاید

حرفهای عادی خودم را بیشتر دوست داشتی

 که نداری

حالا چاره ای نیست،

 این را هم امتحان می کنم.

راستی به دل نگیر

 بین نامه هایی که پاره کردم

 اسم تو همیشه با چند کلام قبل و بعدش سالم و دست نخوره ماند و

حالا هم از روی همان اسم خودت

نامه های تکه تکه شده را کنار هم چیدم

 و برایت نوشتم

 این بار هم اگر به دلت ننشت

فکر دیگری می کنم

شاید هم دفعه بعد

به سبک آدم های آن طرف تاریخ حرفهایم را برایت نقاشی کردم.

خدا را چه دیدی

شاید پسندیدی

خوب دیگر وقت چشمهای روشن نازت را زیاد گرفتم

 بگو به روشنی خودشان کدری لهجه این لیلی آواره را ببخشند.

ممنون که همیشه ناخواسته کمکم می کنی

 چه خودت،

 چه اسم قشنگت،

 چه سفرت،

 چه نیامدنت

و این بار هم بی جوابیت

که کانون از هم پاشیده نامه های پاره پاره ام را به هم پیوند زد،

تاریخ نمی زنم

 هر وقت که تو ممکن است حوصله مهربانیت بیشتر باشد.

 حرف آخر اینکه زیبا،

 بی تقصیر پروانه ات می مانم

و برای تو می نویسم

تو عزیزی،

چه بهاری باشی،

 چه تابستانی،

چه پاییزی

دلت نسوزد،

 نگو چه لحن غم انگیزی

 راست می گویم

 که عزیزی،

حتی اگر اینها را هم مثل بقیه فراموش کنی

 و دور بریزی

کسی که هم بی تو می میرد

 و هم برای تو.

دو سه بار با لحن شعرا

به همه اشاره کردم

باد قرص کامل ماه و غم ستاره کردم

یه شب اما سر فرصت توی تنهائیم نشستم

دیدم این جوری نمی شه غصه ها مو چاره کردم

یه سری نامه نوشتم که پیش خودم بمونه

هم واسه خودت نوشتم هم واسه تو پاره کردم

*************

 سخته ولی باید بگم که دیگه دوست ندارم
با اینکه مشکله دیگه اسمتو هم نمیارم

دیگه از عشقت نمیگم پا روی قلبم میذارم

ولی بدون که بعد تو دلو جایی جا نمیذارم

سخته ولی باید بگم عشقتو دیگه نمیخوام

دیگه واسه داشتن تو تا ته دنیا نمیام

با دیدن نگاه تو دیگه نمی لرزه صدام

ولی هنوز اشکهام میریزه روی گونه هام

سخته ولی باید بگم پشیمونم از عاشقی

فکر میکردم تو هم مثل دل من صادقی

شبهامو میکنی پر از عطر گلای رازقی

اما تو نه مهربونی نه رنگ گل شقایقی